ÇANAKKALE.
Çanakkale yolcusu kalmasın.
Yaş ilerledikçe insanın hayata bakış açısı da gelişiyor.
Daha az şey sizi hayrete düşürüyor. Daha az şeyi merak eder hale geliyorsunuz.
Bu bir yılgınlık veya ilgisizlik değil.
Tam tersi, daha da seçici olma durumu.
Bir nevi demlenme hali.
Son yıllarda eşimle, dostumla sohbetlerimizde genellikle masaya şu gelir.
Nerede yaşamak istersin? Nerede yaşlanmak istersin?
Kimi İtalya der, kimi İspanya. Kanada, Norveç vs.
Ya şehir?
Roma,Paris,Barcelona.. Bunlar klasik beğeniler.
Elbette oldukça sofistike ülke ve şehirlerden de bahsedilir.
Sıra bana geldiğinde
Bilmiyorum derim.
Yaşamak istemediğim tek şehrin adını biliyorum ama yaşamak isteyeceğim şehir?
Adı aslında dilimin ucunda ama masada el o kadar yükselmiş ki.
Denizi olsun. Ama öyle bomboş, ufka kadar uzanan bir deniz değil. Karşıda, yani karşı kıyıda da denizin ötesinde; bir kara,bir yaşam olduğu gözüksün.
Dört mevsimi yaşasın. Kışın kar yağsın. Baharlarda fırtınalı yağmurları olsun. Yazın da insanın içini ısıtsın.
Hem kiraz yetişsin hem portakal. Hem kestane olsun, hem kızılcık hem de incir ve mutlaka zeytin.
O şehrin insanları ile aynı dili konuşayım. Sadece iki dudak arasından çıkan kelimelerden bahsetmiyorum elbette. Ruh dilimiz de bir olsun.
İşte bu kadar der bitirirdim beklentimi.
Uzun lafın kısası Çanakkale'ye yerleşmeye karar verdik arkadaşlar.
Peki ya meslek,cerrahlık?
Yok henüz emekli olmayacağım.
Beraber mesai yaptığım değerli Dr. Cengiz Ünüvar kuruculuğunda ilerleyen ve yine değerli hekim arkadaşlarımın bulunduğu Çanakkale Muayenehaneler Birliği çatısı altında hastalarımı kabul edeceğim.
En geç bu ayın sonunda ya Allah der başlarız bir aksilik çıkmazsa.
Sağlık ve sevgi ile kalın.