Çocukluğumu hatırlıyorum. Annem "Ah yeter artık! Alıp başımı dağlara gideceğim." derdi. Kolay değil üç oğlan çocuk. Kadını nasıl daraltıyorsak artık, zavallının tek isyanı buydu. Alıp başını dağlara kaçmak. Yakın çevrem ve uzun süredir beni takip eden arkadaşlarım da benden bu isyanı sık sık duymuştur. Ben bu İstanbulda çok ama çok bunaldım. Hem ülke gündemi hem de bu şehrin benden aldığı ruh beni çok bunalttı. Alıp başımı dağlara kaçmayı sadece düşünmedim. Bir iki kere de kaçmaya teşebbüs ettim. Ama nafile. Çocukların okuluydu, eşimin işiydi falan olmadı, olamadı. Üstelik biz İstanbullu bile değiliz. Şimdi son bir cüret ile ailecek bir hamle daha yapmayı planlıyoruz. Elbette Ilgaz'ın tepesine kaçamayız. Ama en azından dünya ve Türkiye gündeminin fiziksel etkilerinden birazcık uzaklaşabiliriz. Psikolojik toksisiteden (ruhsal zehirlenme) zaten kaçmak mümkün değil. Onun için gerçekten "dağlara" çıkmak lazım. Sıfır iletişim lazım. Hülasa biz İstanbul'dan bir çıkış yolu bulduk. Darısı başınıza.