Bebeklerimiz, çocuklarımız ve gençlerimiz. Bizim masumlarımız. Geriye kalanlar içinde çok az masum var. Hiç kimse bir diğerine çamur atmaya çalışmasın. Masum değiliz. En masumumuz bile en az bir kez kırmızı ışıkta geçmiştir, yaya geçidi dışında karşıdan karşıya geçmiştir veya etrafa çöp atmıştır. Bu basit gibi gözüken ihlaller toplumda birikir, birikir, birikir biriktikçe diğeri için örnek teşkil eder, örnek teşkil ettikçe büyür, büyür ve büyür. Sonra ne olur? İşte hemen hergün yaşadığımız gibi arada masumların da yok olduğu bir felaketler silsilesi olur. Masum olmayanlar kendilerine benzer insanları benimser ve seçer. Bu seçilmişler de yine kendilerine benzer yetkililer atar. Ve yine arada masum bebekler, çocuklar ve gençler yok olur gider. İşin en acı veren kısmı masum olmayanların meydana gelen bir felaket sonrası birbirlerini suçlamasıdır. Masum değiliz hiç birimiz. Önce bu gerçeği kabul edip kendimize çeki düzen vermemiz gerekir.